سحابی ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

کشف دنباله عظیم یک ستاره

در حین چرخش این ابر از حالت کروی خارج شده و شکل قرصی بخود گرفت . با ادامه چرخش سنگهای نزدیک خورشید به هم پیوستند و سیاره های درونی را تشکیل دادند . در نواحی دورتر یخ یا سنگ و فلز به هم پیوستند و سیاره های خارجی را شکل دادند .

سحابی تاریک ابری از گرد و غبار و گاز است که گازش نور میدان‌های ستارگان یا سحابی‌های تابان پشت سرش را که از این ابر می‌گذرند، انواع سحابی جذب می‌کند. سحابی‌های تاریک، که به سحابی‌های جذبی نیز معروفند، هیچ تشعشعی از خود ندارند، ولی ممکن است نورهای جذب شده را به شکل امواج رادیویی یا انرژی مادون قرمز یا فرو سرخ دوباره بتابانند. شاید جرم سحابی‌های تاریک چندین هزار بار از جرم خورشید بیشتر باشد. اگر یک سحابی به اندازهٔ کافی جرم داشته باشد، در نقطه‌ای از زمان موادش فشرده شده و تبدیل به ستاره می‌شود.

• با این حال اولین مشاهدات دقیق در انتظار دانشمند معروف کریستیان هویگنس در 1659 بود.
• در سال 1786 آن دو “فهرست 1000 سحابی و خوشه‌های ستاره‌ای جدید”شان را منتشر نمودند، آنها در سال‌های 1786 و 1802 ادامه‌‌ی فهرست را نیز منتشر نمودند.
• در آن زمان، هرشل معتقد بود که این سحابی‌ها خوشه‌های ستاره‌ای حل‌ نشده‌ای بودند، دیدگاهی که البته او در سال 1790 پس از مشاهده‌ی احاطه‌ی یک ستاره بدست سحابی اصلاح کرد.
• مثلا سحابی پنجه گربه در فاصله ۵۵۰۰ سال نوری از زمین، رنگ سرخش را مدیون اتم‌های یونیزه هیدروژن است.
• بخشی از این گازهای میان‌ستاره‌ای از اتم‌ها و مولکول‌های خنثی ساخته‌شده، درحالی که بخش‌های باردار (پلاسما)، مثل یون و الکترون‌ها نیز در این گاز وجود دارند.